با وظایف شغلی ملال‌‌‌آور چه کنیم؟
یکی از نکات مهم در سازمان ها، وضعیت برخورد پرسنل با شغل های ملال آور است.
تقریبا هر شغلی، مقداری وظایف یکنواخت و ملال‌‌‌آور دارد که قابل اجتناب نیستند. تکمیل یک فایل اکسل و ارسال یا خواندن سرسری ایمیل‌‌‌ها، مثال‌‌‌هایی از وظایف شغلی غیرجذاب و ملال‌‌‌آور هستند. افراد اغلب فکر می‌کنند که موثرترین روش برای مواجهه با وظایف شغلی ملال‌‌‌آور، مبارزه با دلزدگی و اصرار برای اتمام آن کار در کوتاه‌‌‌ترین زمان ممکن و بدون استراحت است.
پژوهش جدیدی نشان می‌دهد که این روش ممکن است موثرین استراتژی نباشد. بر اساس این پژوهش، به جای پافشاری برای اتمام وظایف کاری ملال‌‌‌آور، بهتر است آن را در طول روز پخش کرده و با وظایف جذاب و معنادار تلفیق کنیم. زمانی که افراد ملال ناشی از وظایف تکراری را نادیده بگیرند یا سرکوب کنند، اغلب دچار پریشانی ذهن می‌‌‌شوند که پیامد آن کاهش بهره‌‌‌وری در تمام روز است.
کاشر بلیندا، استادیار مدیریت در مدرسه کسب‌و‌کار «مندوزا» دانشگاه نوتردام که یکی از نویسندگان پژوهش اخیر است، برای ملال ذهن، نقشی مهم و مشابه درد متصور است. او می‌‌‌گوید:
«زمانی که دست خود را روی یک اجاق داغ می‌‌‌گذارید، درد و سوزش به شما می‌‌‌گوید که دست خود را بکشید.»
به طور مشابه، ملال و دلزدگی به ما هشدار می‌دهد که فعالیت کنونی خود را متوقف کنیم و استفاده دیگری برای ذهن خود بیابیم.
اثر سرریزی
به طور کلی، دلزدگی محدود به زمانی کوتاه نیست و بر تمام فعالیت‌‌‌های بعدی روز اثر منفی می‌‌‌گذارد. به این اثر، سرریز شدن دلزدگی می‌‌‌گوییم.
بلیندا توصیه می‌کند که کارکنان نگاهی کل‌‌‌گرایانه به هر روز داشته باشند و وظایف روز را به دو دسته «ملا‌‌‌ل‌‌‌انگیز» و «معنادار» تقسیم کنند و ساعات کارشان را به نحوی برنامه بریزند که بین این دو دسته در رفت‌‌‌وآمد باشند. بلیندا می‌‌‌گوید:
«زمانی که افراد به کاری معنادار برای خود مشغول می‌‌‌شوند، تمرکزشان بازمی‌گردد و انرژی‌‌‌شان تجدید می‌شود.»
مدیران نیز می‌توانند بخشی از راهکار باشند. آنها می‌توانند کارکنان را به داشتن برنامه‌‌‌ای برای طول روزشان تشویق کنند. بلیندا توصیه می‌کند: «الهام‌‌‌بخش آنها باشید تا به اثر احتمالی هر وظیفه شغلی بر احساسات و تمرکز خود توجه کنند و طبق آن برنامه‌‌‌ای اثربخش در پیش بگیرند.»
برای کسب اطلاعات بیشتر و آموزش با ما همراه باشید.
